Właściwy człowiek na właściwym miejscu oraz niezastąpiona pomoc dla frankowiczów! To są słowa które najlepiej przedstawiają Panią Barbarę! Szczerze polecam psychologa dla dzieci i młodzieży ( Marek Knioła). Pan Marek cechuje się niesamowitą empatią, zaangażowaniem i wyrozumiałością. Pokazuje szereg rozwiązań problemu. Właściwy człowiek, na właściwym miejscu. Mateusz Marcinkowski. Fizjoterapeuta. Specjalizuję się w pracy z pacjentami z problemami aparatu ruchu. Głównie są to stany po zabiegach ortopedycznych, takich jak artroskopia, czy endoprotezoplastyka stawów kolanowych, biodrowych, ramiennych. Zajmuję się rehabilitacją dzieci od 14 roku życia. Zawszę dążę do uzyskania przez Właściwy człowiek na właściwym miejscu. Duża elastyczność, zaangażowanie i pełen profesjonalizm. Przystępna cena połączona z wysoką jakością oferowanych usług, zarówno gastronomicznych, noclegowych jak i organizacją dodatkowych atrakcji. . Pracodawcy zatrudniając pracowników coraz częściej chcą znać ich predyspozycje. Pracodawcy zatrudniając pracowników coraz częściej chcą znać ich predyspozycje. Jedną z firm, która zajmuje się psychologią zawodową, jest SHL Polska. Nie wyszukuje pracowników na rynku, lecz na podstawie badań i testów selekcjonuje osoby przedstawione przez firmy i kwalifikowane na odpowiednie dla nich stanowiska. Oddział tej renomowanej brytyjskiej firmy działa od 1991 r. w Gdańsku. W przyszłym miesiącu SHL Polska otwiera biuro również w Warszawie. SHL współpracuje z agencjami rekrutującymi pracowników. Wiele agencji "head hunters" ("łowców głów") ma certyfikat SHL, może samodzielnie przeprowadzać i interpretować testy psychologiczne przygotowane przez SHL i ponosi za to całkowitą odpowiedzialność. Również w niektórych przedsiębiorstwach są specjalnie przeszkoleni pracownicy, którzy mają uprawnienia do korzystania z testów SHL. W Polsce SHL współpracuje przede wszystkim z dużymi firmami zagranicznymi, np. Coca Cola, Bull, Makro Cash & Carry, oraz dużymi polskimi, np. Petrochemia Płock, ComputerLand, bankami, np. Bank Śląski, Bank Inicjatyw Gospodarczych. Niektóre koncerny współpracują z SHL w Polsce, mimo że należy to do strategii korporacyjnej firmy na świecie, np. ABB. Klientami SHL bywają także szybko rozwijające się średnie firmy polskie. Często muszą one szybko wyłonić kadrę kierowniczą spośród swojego personelu. "Jeśli się pomylą, to będą przez wiele miesięcy płacić ogromne pensje niewłaściwemu człowiekowi na stanowisku dyrektora czy handlowca i dodatkowo jeszcze ponosić koszty jego błędów. Ryzykują utratę swojej szansy rozwojowej i poważne kłopoty finansowe" - twierdzi Katarzyna Majewska z SHL Polska. Z pomocy tej firmy korzystają przedsiębiorstwa, które chcą poważnie inwestować w kadrę i uważają ją za swój największy kapitał. Pracę psychologów w SHL wspomaga oprogramowanie - specjalistyczne systemy idea polega na przeniesieniu zasobów wiedzy eksperta do komputera, który wyposażony jest w specjalne reguły wnioskowania i język komunikacji z użytkownikiem. Użytkownicy zwracają się do komputera, gdy potrzebna jest im konkretna rada. System ekspertowy naśladuje człowieka, tyle że wielokrotnie szybciej i bezbłędnie "rozumuje". "Mam systemy analizy testów menedżerskich (predyspozycje i osobowość) oraz systemy do opisu stanowisk. Zostały stworzone w centrali firmy w W. Brytanii. Są przetłumaczone i zaadaptowane do polskich warunków" - mówi Barbara Paplińska z SHL Polska. Jednakże przesłanką ogromnej skuteczności testów (80% prawdopodobieństwa trafności) jest nie informatyka, lecz praca psychologów, którzy od 20 lat udoskonalają je. "Analizy psychologiczne są bardzo potrzebne w przedsiębiorstwach. Wielu ludzi pracuje w stresie, myśląc że nic nie potrafią. Tymczasem każdy coś potrafi, musi tylko wiedzieć do czego to ma służyć. Można znaleźć twórcze stanowisko nawet dla informatyków, którzy na ogół są zarozumiali, egocentryczni i nieczuli na problrmy ludzi" - twierdzi Barbara Paplińska. SHL zajmuje się doborem kadry dla przedsiębiorstw. Nie wyszukuje jednak pracowników na rynku, lecz na podstawie badań i testów selekcjonuje osoby przedstawione przez firmę na odpowiednie dla nich stanowiska. Wiadomo, jak bardzo gorący jest trenerski stołek. Posadę szkoleniowca drużyny piłkarskiej łatwo jest dostać, ale jeszcze łatwiej o jej utratę. Wystarczy kilka remisów czy porażek, by pożegnać się z pracodawcą. Jednak niektórzy prezesi tak łatwo z zatrudnianych fachowców nie rezygnują. Czasem przynosi to bardzo wymierne korzyści. W całkiem niedawno zakończonym sezonie w rosyjskiej Premier Lidze zwyciężył Rubin Kazań, zdobywając swój pierwszy tytuł mistrza kraju. Jednak ten sukces nie byłby możliwy bez piastującego również funkcję wiceprezesa klubu Kurbana Bierdyjewa. To właśnie Turkmen, obejmując funkcję pierwszego trenera, zaczął pisać nową historię klubu. Jego przygoda z zespołem z Kazania zaczęła się w 2001 roku, kiedy to team ze stolicy Tatarstanu występował w Pierwszej Dywizji, czyli odpowiedniku naszej pierwszej ligi. Już w swoim pierwszym roku pracy z drużyną z Kazania został jej mistrzem i uzyskał prawo do startu w najwyższej piłkarskiej klasie rozgrywkowej Rosji. W sezonie 2003 Rubin zadebiutował w Premier Lidze. Jego początek nie okazał się dla kazańczyków pomyślny, na inaugurację przegrali na Łużnikach z CSKA aż 0:4. Jednak z czasem beniaminek stawał się coraz silniejszy i coraz bardziej pewny swoich możliwości. „Tatarzy” szli jak burza, stali się rewelacją rozgrywek i od razu odnieśli największy sukces w historii klubu, zdobywając brązowe medale i prawo gry w Pucharze UEFA. Po świetnym 2003 rok 2004 nie był już dla Bierdyjewa taki pomyślny. Jego zespół, który typowano nawet do mistrzostwa Rosji, zdecydowanie zawiódł i to na całej linii. Z ligowego potentata stał się chłopcem do bicia i zamiast o najwyższe cele, walczył o utrzymanie. Już w trakcie sezonu pojawiły się głosy wzywające ówczesnego prezesa klubu, Kamila Iszkowa, do zwolnienia Bierdyjewa. Turkmen pozostał jedna na stanowisku. Wiedząc, że ma nóż na gardle, o wiele bardziej przyłożył się do przygotowań zespołu do walki w rozgrywkach w roku 2005. Wtedy ponownie rozbłysła gwiazda Rubinu. Znowu w ich grze widać było wiarę we własne możliwości i sukces. Fani „Tatarów” ponownie zobaczyli w swoich ulubieńcach maszynę do zdobywania punktów, która wygrała Pierwszą Dywizję i zajęła trzecie miejsce w Premier Lidze. Ostatecznie skończyło się na czwartej lokacie. Po piątej pozycji na koniec sezonu 2006 kibice Rubinu szykowali się na jeszcze bardziej niż poprzednimi laty zaciętą walkę o mistrzostwo. Jednak wtedy kazańczycy znowu zawiedli. Ponownie typowana do tytułu ekipa zawiodła na całej linii, przegrywając niemal przez całą rundę jesienną, zwłaszcza na wyjazdach. Znowu zaczęło być głośno o dymisji Bierdyjewa. Nowo wybrany prezes Aleksandr Gusiew pozostawił go jednak na stanowisku. Ponownie zmotywowany do ciężkiej pracy Turkmen zrobił wszystko, co mógł, by jak najlepiej przygotować swój zespół do rozgrywek. Gdy spodziewano się zażartej rywalizacji do ostatniej kolejki między zdobywcą Pucharu UEFA i ówczesnym czempionem, Zenitem, trzykrotnie kończącym rozgrywki z wicemistrzostwem Spartakiem i podrażnionym spadkiem na trzecią lokatę CSKA, Rubin odniósł siedem kolejnych wygranych, przetrwał letni kryzys i ponownie zaczął zwyciężać. W końcu 2 listopada największy sukces w liczącej pół wieku historii klubu stał się faktem i kazańczycy wywalczyli premierowe mistrzostwo, w które zdecydowanie największy wkład miał Bierdyjew. Cierpliwość prezesa się opłaciła, a piłkarze mogą cieszyć się z życiowego sukcesu. Jedak największe emocje czekają ich we wrześniu, kiedy zadebiutują w Lidze Mistrzów. Kurbana Bierdyjewa w czasie jego siedmioletniej pracy w Rubinie można było zwolnić nie raz i nie dwa. Mimo wszystko mu zaufano, za co odwdzięczył się zdobyciem czempionatu. W europejskiej piłce można znaleźć jednak więcej przykładów szkoleniowców, których obdarza się zaufaniem, chociaż czasem mają słabsze rezultaty, za co odpłacają się oni wymiernymi sukcesami. Od razu ciśnie się na usta nazwisko słynnego Sir Alexa Fergusona, który z mniejszym lub większym powodzeniem prowadzi Manchester United. Choć nie zawsze zdobywał jakieś trofeum, pracuje w tym klubie od 22 lat. Dekadę mniej z Arsenalem Londyn spędził Francuz Arsene Wenger, a w Werderze Brema nie zanosi się na to, by ktoś miał zastąpić Thomasa Schaafa. Podobnie jest w przypadku selekcjonerów drużyn narodowych Grecji i Danii, gdzie odpowiednio Otto Rehhagel dzieli i rządzi od roku 2001, a Morten Olsen 365 dni dłużej. Wypada także wspomnieć od wielkim Francuzie, Guy Roux, któremu dane było prowadzić AJ Auxerre przez ponad 40 lat. Wynika z tego tyle, że czasem warto jest dać trenerowi więcej czasu, obdarzyć go zaufaniem i czekać na efekty, a nie wymagać od niego od razu sukcesów. Długo budowany zespół daje gwarancję utrzymania dobrych wyników przez dłuższy okres. Tak jest w przypadku Arsenalu czy ManU, które nie zawsze zwyciężają w Premiership czy Lidze Mistrzów. Może warto, by prezesi polskich klubów wzięli to za wzór i zbyt pochopnie nie zwalniali opiekunów swoich drużyn. Kto wie, może dłuższa praca Jana Urbana z Legią, Macieja Skorży z Wisłą czy Franciszka Smudy z Lechem zaowocuje pierwszym od bardzo dawna awansem mistrza Polski do Champions League. Kurban Bierdyjew Rubin Kazań Zgrany zespół i jego wzajemnie uzupełniające się profesjonalne kompetencje to marzenie wielu pracodawców. Czasem jednak wyłonienie najlepszego kandydata podczas rekrutacji okazuje się niewystarczające. Jak zadbać o to, by nowy pracownik stał się częścią organizacji? Zacznijmy od początku… Obawiasz się, że do twojego zespołu dołączy nowy pracownik, który wkrótce okaże się znaczniej mniej zaangażowany, niż wydawało się podczas rozmowy kwalifikacyjnej? Przygotowując odpowiednio proces rekrutacji, możesz zmniejszyć takie ryzyko. Istotne jest oczywiście to, by na samym początku zdefiniować wymagany na danym stanowisku zakres kompetencji (wiedzy, umiejętności, postaw). Warto jednak wziąć też pod uwagę szerszy kontekst zespołu. Dobierając kandydatów, dobrze skupić się nie tylko na ich udokumentowanych kwalifikacjach i doświadczeniu zawodowym, ale również spojrzeć na daną kandydaturę przez pryzmat całej organizacji i dopasowania do zespołu. Od początku istotna jest transparentność, precyzyjna komunikacja i urealnianie oczekiwań. – Jeśli nasze przedsiębiorstwo np. nie podejmuje projektów, którymi dana osoba jest zainteresowana lub działa w sposób odmienny od jej oczekiwań, powiedzmy o tym otwarcie, omawiając warunki współpracy. Dzięki temu zmniejszymy ryzyko nieudanej rekrutacji oraz zaoszczędzimy czas związany z jej ponowieniem – zauważa Katarzyna Maciejewska, Kierownik Działu Rekrutacji w firmie szkoleniowo-doradczej Integra Consulting Poland. – Pewne umiejętności, choć cenne, mogą nie być wystarczające. Przykładowo – dana osoba jest przyzwyczajona do pytania przełożonego o zgodę na każdym kroku i nie podejmuje działań bez uzyskania wcześniejszej akceptacji, tymczasem w organizacji, do której chce dołączyć, oczekuje się samodzielności, jest większa autonomia, ale i większa odpowiedzialność po stronie członków zespołu. Ważne jest więc określenie sposobu funkcjonowania pracownika w firmie i jasne zakomunikowanie tego podczas procesu rekrutacyjnego – dodaje. Dlaczego to takie istotne? Spotkanie dwóch kultur… organizacyjnych Sposób funkcjonowania, do którego dana osoba przyzwyczaiła się wcześniej, ma bardzo duży wpływ na jej dopasowanie (lub jego brak) do zespołu, do którego ma dołączyć. Na kulturę organizacyjną składają się bowiem określone zachowania, symbole, normy czy wartości, które są charakterystyczne dla danego przedsiębiorstwa. W poszczególnych firmach mogą znacznie się od siebie różnić. Innowacyjność i zmienność lub troska i bezpieczeństwo, duży vs. niewielki dystans do władzy, hierarchiczność, wysoki poziom kontroli zatrudnionych, a może duża doza autonomii i zachęcanie do brania odpowiedzialności? To wszystko ważne wymiary kultury organizacyjnej. Warto już podczas rozmowy kwalifikacyjnej skonfrontować dwa światy – ten, z którego kandydat przychodzi, może znacząco różnić się od reprezentowanego przez firmę, do której aplikuje. Osoba z doświadczeniem zdobytym w korporacji będzie prawdopodobnie przyzwyczajona do pracy w większym zespole, ścisłej specjalizacji i stosunkowo wąskiego zakresu odpowiedzialności. Freelancer – do samodzielnego zarządzania czasem i priorytetami, a start-upowiec do radzenia sobie z niejednoznacznością. Różnić będzie się ich styl pracy, nawyki, poziom autonomii, zróżnicowanie wykonywanych zadań. Sposób komunikacji z biznesem, współpracownikami i zwierzchnikami wymaga bowiem od nich odmiennych kompetencji, innych postaw, cech. Czy te różnice oznaczają, że należy z góry przekreślać ciekawą i wartościową kandydaturę z uwagi na odmienne doświadczenia zawodowe? Niekoniecznie. Wiedz, że… To może się udać Żeby współpraca z osobą z innej kultury organizacyjnej okazała się efektywna, ważny jest właściwie zaplanowany proces jej wdrożenia. – Poza omówieniem tak oczywistych kwestii jak dostępne narzędzia pracy czy logistyka biura, dokładnie przedstawmy nowemu członkowi zespołu model biznesowy i tzw. DNA firmy. Przeprowadźmy go przez organizacyjny storytelling, dzięki któremu wskażemy główne kompetencje związane z sukcesami w naszym przedsiębiorstwie. Poprzez konkretne przykłady pokażmy kluczowe postawy i wartości. Istotne, by proces onboardingu zaplanować długofalowo, biorąc pod uwagę konkretną osobę i jej doświadczenia, a także angażując odpowiednich ludzi i korzystając właściwie z dostępnych zasobów po stronie firmy – podpowiada Katarzyna Maciejewska z Integra Consulting Poland. Można więc np. wyznaczyć opiekuna lub mentora na ten czas, zadbać o działania teambuildingowe oraz uzupełnianie luk kompetencyjnych i wymianę wiedzy np. poprzez szkolenia, zarówno te produktowe i techniczne, jak i miękkie. Wszystkie te elementy składają się na jakość wprowadzenia danej osoby i szybkość jej adaptacji do kultury organizacji, a w dalszej kolejności również na jej wyniki. Przedsiębiorstwa coraz częściej proszą też nowych pracowników o feedback dotyczący tego procesu. Pytają, czy coś, by w nim usprawnili, czy czuli się dobrze przyjęci, a także sprawdzają np. po miesiącu, trzech i sześciu, jak odnajdują się w firmie. – Choć onboarding nowego pracownika może wydawać się czasochłonny, dobrze przeprowadzony ma szansę przełożyć się finalnie na lepszy wynik całego przedsiębiorstwa. Poczucie przynależności, wzajemne uzupełnianie się i dopasowanie członków zespołu, umacnia taki zespół, zapewnia jego stabilność i pozwala osiągnąć efekt synergii – podsumowuje Katarzyna Maciejewska z Integra Consulting Poland.

właściwy człowiek na właściwym miejscu